توحید 37

با سلام حضور تمام دوستان چون در باب دعا در فصول توحید مطالبی نوشتم،نا چارا روش دعا را هم باید در این فصول درج نمایم.تا اینجا مشترکات ما اینها شد(کسی که مشترکات ندارد باید از توحید 1 تا آخر مطالعه نماید).بری بودن خداوند از صفات سلبیه مثل احتیاج –خطا و اشتباه.مادی نبودن و عدم طبع برای خدا-غیر قابل درک بودن ِ ذات خدا وامکان شناخت افعال او.عصمت انبیاء و ائمه علیهم السلام.(که تماما در توحید اثبات شده) و اینکه دعا یعنی خواندن و دعوت کردن خدا به هیچ وجه ضمانت این را ندارد که خداوند با طریقی برده من شود و هر چه بگویم بصرف این که توسل به فلان بزرگ است،حتما همانی شود که من خواستم.چون اگر خدا چنین کند اصلا خدا نیست(مگر که بنا به مصلحت خود مطلبی که جاری میکند تصادفا منطبق بر حاجت من باشد).خود دعا نمودن عمل نیک به حساب میآید اما فی الذاته ضمانت اجابت دارد(البته به معنی اجابت باید توجه شود)خب بر اساس این مشترکات حالا میرسیم به این که چگونه دعا کنیم؟؟؟؟جوابش خیلی ساده است.هر امتی باید بر اساس سنت پیشوایان دین خود دعا کنند.برای ما مسلمانان و شیعیان سنت طریق معصومین علیهم السلامه.یعنی امام علیه السلام بعنوان پیشوای ما و اینکه عصمت دارد و واجب الاطاعه هست که این واجب الاطاعه بودن هم از ساحت نبوی صلی الله علیه و آله و سلم به ایشان منتقل شده،معلمی برای شیعه هستند و جایز نیست که شیعه از طرق ایشان خارج شود و طرق من در آوردی دعا و تصفیهء درون را از بودا و زردشت و مولوی و ... فراگیرد که از ریشه 100 در صد ضد دین عمل میکنند(چون در توحیدشان متعارض با ما هستند.)که در باب توحید و عرفان کاملا آنها را در بوتهء نقد قرار دادم و مدتها با شما به بحث در بارهء این استدلالات پرداختم.خب با توجه به حجت بودن کلام معصوم و طرق دعا از طرف ایشان به یک سوال میرسیم که:بین زمان ما تا زمان ایشان 1400 سال بُعد زمانی موجوده.آیا میتوانیم از صدور قطعی ذکر یا دعایی از ناحیهء معصوم علیهم السلام مطمئن شویم؟جواب:این مهم را چندین دانش بررسی میکند که مهمترین آنها در این باب دانش رجال است که بر اساس تو ثیقات ائمه علیهم السلام یا مشهور بودن راوی در زمان خود به متشرع بودن یا ... دلیل توثیق راوی میشود تا اسناد او به یکی از علما ی شیعه که مشهور بودند برسد مشایخی چون شیخ طوسی یا شیخ صدوق یا نجاشی یا ابن الغضائری و ... که مصنف کتب رجالی بوده اند.بعد باید درایت الحدیث دانست و قواعد خاصی در این باب که مثلا آیا میشود به یک ثقه تاسی نمود؟آیا خبر مجروح اما موافق شرع را میتوان عمل نمود و .... .در هر حال آنچه مهم است این است که :خیلی از متون در باب دعا احادیثی هستند که امر و توصیه به دعا حتی در حوائج مادی دارند و نوع لفظ و زبان خیلی خیلی در بسیاری از دعا ها مهم نیست.مثل دعا برای برادران ایمانی بقول خواجه عبدالله انصاری
آنی تو که حال دل نالان دانی/احوال دل شکسته بالان دانی
گر خوانمت از سینهء سوزان شنوی/گر دم نزنم زبان لالان دانی
اما اینکه ما بیشتر دعا های منسوب به ائمه علیهم السلام را مطالعه میکنیم این است که:حتی اگر سند دعا مجروح و ... باشد چون وسائطی را که خدا برای هدایت ما قرار داده درک میکنیم،خود این عمل فی نفسه نوعی دعا بحساب میآید سوای لفظ دعا.عربی میخوانیم چون حضرات علیهم السلام از لغات تاثیر گزار در کائنات استفاده مینمودند و صد البته اینکه عربی ،معنای دقیق فارسی ندارد.دیگر اینکه بالاخره بفهمیم رعایت ادب در دعا چیست؟آیا حلاج وار انا الحق زدن و هیچ آداب و تر تیبی نجستن صحیح است،یا اینکه مثل اما سجاد علیه السلام خدمت حضرت احدیت عرض کنیم ... یا رحمن یا رحیم لا تحرق وجهی فی النار بعد سجودی لک!!آیا بگوییم خدا یا بیا عشقبازی کنیم یا مثل حضرت سجاد علیه السلام حضور خداوند تبارک اسمه و تعالی عرض کنیم :ربّ افحمتنی ذنوبی و انقطعت مقالتی!!!آیا میشود مسلمان بود و بر طریق عرفای پوشالی،ضد نص دعای پیامبران در قرآن و ائمه علیهم السلام عمل نمود؟خب... حالا اگر دعایی از معصوم علیه السلام نقل شده بود اما در سند آن شک داشتیم چه کنیم؟با توجه به وجوب دعا از طریق معصوم علیهم آلا ف التهیه والسلام؟خب در اینجا اول میبینیم که دعا ضد توحید و اصول نباشد(مثل دعای جعلی سیفی و ناد علی )بعد میبینیم اصلا این دعا سند داره یا خیر یکدفعه راوی حقه باز گفته:علی(علیه السلام از آسمان)گفته ناد علی بخوانید؟؟؟تذکر:سند یعنی سلسله راویانی که نقل قول خود را با وسائط به معصوم علیهم السلام میرسانند.بعد اگر سند ضعیف بود یا بعضی ها ایراد های جزئی گرفتند مثل زیارت عاشورا( که البته در چندین جا هم تایید شده)چون تمام مفاهیم آن اعم از لعن و زیارت و ... در احادیث دیگر تایید شده اصلا خواندن آن اشکال ندارد.اما بعضی از دعا ها شامل خواص خاص ظاهری هستند مثل دعای نور و ... اگر در سند چنین دعاهایی شک بود ،انسان میتواند به قصد ورود آن را انجام دهد نه به قصد قطعیت.اما...روش دعا کردن راباید از معصومین علیهم السلام یاد بگیریم حتی اگر دعا فارسی باشد.کلا بحث رجال با پذیرش حدیث ممکنه منافات داشته باشد مثلا راوی سندی دروغگو است که در رجال پذیرفته نیست.اما نظر محقق حلی را عرض میکنم که متوفی 672 ه ق است میفرماید حشویه(کسانی که کتابهای خود را از حدیث درست و غلط پر میکردند و در معانی اخبار نمیاندیشیدند و عقاید باطلی داشتند)در عمل به خبر واحد افراط نموده اند تا آنجا که برابر هر خبری رام شدند و متوجه نبودند که قبول همهء خبر ها مستلزم تناقض است زیرا از جملهء اخبار است که حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:پس از من دروغگویان بر من فرا وان میشوند و... و برخی جانب تفریط پیش گرفتند و گفتند فقط حدیث صحیح السند را میپذیریم و متوجه این نکته نشدند که دروغگو و فاسق هم گاهی راست میگوید و نفهمیدند که این سخن طعنه زدن بر عالمان شیعه است و خدشه نمودن بر مذهب.زیرا نویسنده ای نیست که بر خبر مجروح و ضعیف عمل نکند ،همانگونه که به خبر واحد معتبر عمل میکند.سپس اعتدال را توصیه میکند و میگوید.... به آنچه اصحاب پذیرفته اند یا قرآئنی به صحت آن دلالت میکند عمل میشود و آنچه اصحاب از آن اعراض نموده اند و شاذ ّیا نادرست است،واجب الرد است.... در هر حال بارها گفته ام که وظیفهء ما عمل 100 در 100 درست نیست.بلکه تلاش برای انجام چنین عملی است اگر واقعا دعایی که از قول معصومین علیهم السلام به مارسیده و ضد تو حید نیست، دروغ هم باشد،صرف این که تلاش خود را به اندازهء وسع نموده ایم که به سنت معصوم علیه السلام عمل کنیم،دعای حقیقی خوانده ایم .و آن دعا ذاتا اجابت شده است.در باب احادیث هم همینه مثلا بعضی میگویند:فلان خبر چند درصد ممکنه نادرست باشه پس ما آن را رها میکنیم!!!!مثل کسی که میگوید: یا همه یا هیچ یا من باید در قعر بهشت باشم یا اصلا دین را ولش کن!!!یا دکتر باید تمام وجود من را عین روز اول سلامت نماید یا اصلا پیش دکتر نمیروم.!یا من باید شاگرد اول شوم یا اصلا درس را ولش کن!!!!غافل از اینکه تمام سعادت ما در تلاش برای انجام عمل صحیح است شاید بعضی از احادیث بعد از دقت بسیار باز هم محل شک باشد اما قطعا نمیشود به این بهانه عمل به طریقهء ضد توحیدی بودا و مولوی و ... نمود.در حالی که داریم لا یکلف الله نفسا الا وسعها....